اختلال هذیانی در بیماران سرپایی و بستری بیمارستان روزبه تهران

هدف: هذیانی یکی از اختلالهای نه چندان شایع پسیکوتیک است که بیشتر با هذیانهای منفرد و شکل­یافته (معمولاً از نوع گزند و آسیب، حسادت و خودبیمارپنداری) مشخص می­شود. هدف این پژوهش بررسی اختلال هذیانی از نظر همه­گیرشناسی نشانه­شناسی، پدیدارشناسی و افتراق آن از سایر اختلالهای روانی بوده است. روش: در این پژوهش 51 بیمار (34 مرد، 17 زن، 45 مورد بستری و 6 مورد سرپایی) که با مراجعه به پرونده ایشان بر پایه معیارهای تشخیصی dsm-iv دارای اختلال هذیانی تشخیص داده شده بودند انتخاب و در مدت دو سال در بیمارستان روزبه مورد بررسی قرار گرفتند. گردآوری داده­ها به کمک یک پرسشنامه 49 ماده­ای، آزمون هوشی وکسلر و سی­تی اسکن انجام گردیده است. یافته­ها: شایعترین نوع هذیان، هذیان گزند و آسیب و حسادت (به ترتیب 2/49% و 7/40%) بودند. میانگین سن شروع هذیان در آزمودنیهای پژوهش حدود 41 سال بود. چهار پنجم بیماران سطح اقتصادی -  اجتماعی پایینی داشتند. شیوع عمل به هذیان، شروع تدریجی، و اختلال خلقی ثانویه در این بررسی حدود 70% بود و در 45% موارد فشارهای روانی حاد در پس زمینه بیمار وجود داشت. شیوع سابقه خانوادگی اختلال روانی، بیماری عضوی و کاربرد نابجای مواد نیز 30% براورد شد. نتیجه: در مجموع به نظر می­رسد الگوی اختلال هذیانی در این بررسی تفاوت چندانی باسایر بررسیهای انجام شده نداشته باشد.